توضیحات
ظرف های سفالی، یکی از قدیمی‌ترین ساخته‌های آدمی است. انسان‌های اولیه از آن زمان که به فکر ذخیرهٔ آب و غذا افتادند و به خاصیت چسبندگی و شکل گیری گل رس پی بردند ظرفهای سفالی را به شکل های گوناگون ساختند. با گذشت زمان و گسترش زندگی، سفال گری هم تکامل یافت. انسان‌های آفریننده با دستهای شان بر ظرفهای گلی نقش و نگارهایی کشیدند و آنها را با رنگ های گوناگون آراستند. هم اینک در نقاطی از ایران از جمله در: مند گناباد، لالجین همدان، میبد یزد، شهرضای اصفهان، زنوز آذربایجان، کلپورگان سیستان و بلوچستان، جویبار مازندران و سیاهکل گیلان ظروف سفالین تهیه می‌شود. تولید وسایل و محصولات سفال و سرامیک در هر یک از نقاط نامبرده با اختلافی اندک در نوع مواد اولیه، رنگ و طرح تهیه می‌شود و به همین دلیل محصولات هر ناحیه به خوبی قابل تشخیص از فراورده‌های سایر نقاط است.
در ایران قدمت سفالینه‌ها به بیش از ۱۰٬۰۰۰ سال می‌رسد. قدیمی ترین چرخ سفال گری و کوره پخت سفال در جهان در شوش یافت شده است. همچنین قدیمی‌ترین ظروف سفالی منقوش مربوط به ایران است. برای دیدن بخشی از ظرفیت های صنایع دستی ایران زمین، بایستی به موزه آبگینه تهران بروید که ده ها نمونه از سفال های باستانی کشور در آن جا در معرض دید علاقمندان قرار گرفته است.
لالجین کجاست؟
لالجین، پایتخت سفال ایران، برای ما ایرانی ها، همان اندازه ناشناخته است، که شهر سوخته (بهشت باستان شناسان جهان) زابل، سوباتان (بهشت اردیبهشت ایران) تالش و مازیچال مازندران و تخت سلیمان غریب است! شغل بیشتر مردم این شهر سفالگری و بعد از آن کشاورزی است. لالجین اکنون یکی از مقصد های گردشگری به خصوص در ایام نوروز در استان تاریخی همدان است. قرار است در ۲۸ مرداد، جشن انتخاب لالجین به عنوان شهر جهانی سفال برگزار شود.
این شهر به عنوان مرکز سفال ایران معرفی شده و رتبه اول صادرات سفال را در کشور به خود اختصاص داده است. وقتی وارد شهر می شوید، میدان بزرگی وجود دارد که در ان، مردی سفال گر که نماد مردمان سفال گر این خطه به نظر می رسد، بر روی سنگی ایستاده و سفالی در دست دارد. چند سفال آبی رنگ زیبا که یکی کوزه بزرگ دهانه تنگ است، در کنار این مجسمه خود نمایی می کند که منظره جالبی برای تازه واردان به شهر برای عکاسی خلق می کند.
هنر سفالگری نسل به نسل به مردم شهر لالجین رسیده و سفالگری، هنر آبا و اجدادی مردم این شهر است و برخلاف سفال‌های چینی که اکنون در بازار ایران فراوان شده‌اند، سفال های تولیدی این منطقه از کیفیت و اصالت بسیاری برخوردارند و هنوز هم مردم لالجین برای ساخت سفال از چرخ های دستی استفاده می کنند.
لالِجینْ (لاله‌جینْ) یکی از شهرهای شمالی استان همدان است که در بخش لالجین شهرستان بهار واقع شده‌است. برپایهٔ سرشماری سال ۱۳۸۵ خورشیدی، لالجین جمعیتی بالغ بر ۱۴٬۷۲۴ نفر را در خود جای داده و به عنوان دومین شهر شهرستان بهار شناخته می‌شود. لالجین در ادبیات گفتاری مردم استان همدان اغلب به‌صورت «لَلین» و «لالون» تلفظ می‌شود . لالجین در ۵ کیلومتری بهار و ۱۵کیلومتری همدان قرار گرفته است.